Παρά τη νομοθετική πρόβλεψη για προστασία των ιδιοκτητών, στην πράξη παρατηρούνται συχνά:
Εσφαλμένος υπολογισμός εισφορών σε γη και χρήμα: Η διοίκηση συχνά επιβάλλει εισφορές που υπερβαίνουν τα νόμιμα όρια, χωρίς τεκμηριωμένο έλλειμμα γης, κατά παράβαση του άρθρου 1 Ν. 4315/2014 και 8§4 στ’ Ν. 1337/1983.
Διπλή εισφορά σε χρήμα: Επιβάλλονται άπαξ και δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται στα ίδια τετραγωνικά (ΣτΕ 986/1998, 391/2018).
Ανακριβής καταχώριση διεκδικήσεων Δημοσίου ή τρίτων: Παρά τη δικαστική απόρριψη ή κτηματολογικές αποφάσεις, η πράξη εφαρμογής ενίοτε διατηρεί παρατηρήσεις για “φερόμενη διεκδίκηση”, μειώνοντας τεχνητά το καθαρό εμβαδόν των ιδιοκτητών.
Παραλείψεις στους πίνακες επικειμένων: Η μη αναγραφή ή αποτίμηση νόμιμων κτισμάτων στερεί τον ιδιοκτήτη από το δικαίωμα αποζημίωσης σε περίπτωση ρυμοτόμησης.
Ελλιπής αιτιολογία στις απορριπτικές αποφάσεις επί ενστάσεων ή προσφυγών: Υπάρχει συχνά απλή υιοθέτηση εισηγήσεων χωρίς εξατομικευμένη ανάλυση.
Αδυναμία διοικητικής αναστροφής μετά την κύρωση και μεταγραφή: Η πράξη καθίσταται αμετάκλητη και μόνη θεραπεία είναι δικαστική ή, σε σπάνιες περιπτώσεις, διόρθωση λόγω προφανούς πλάνης ή νέων στοιχείων
Λοιπές περιπτώσεις: Η ανωτέρω απαρίθμηση είναι ενδεικτική υπάρχει πληθώρα προβλημάτων -ελαττωμάτων που μπορούν να συνυπάρξουν στην πράξη εφαρμογής που γνωρίζει ο έμπειρος δικηγόρος
